Πάντα γούσταρα και τιμούσα τον Ήφαιστο. Ήταν ο θεός μου. Όπως ο Οδυσσέας είχε για δική του θεά την Αθηνά και ο Πάρης την Αφροδίτη. Πάντα γούσταρα τη μερακλίδικη και κιμπάρικη περιγραφή της κατασκευής της ασπίδας του Αχιλλέα. Όντας μαθητευόμενος καλλιτέχνης και εγώ, έμαθα και μαθαίνω τα πάντα όλα για τη δουλειά μου από αυτήν. Και πάντα κάνω Σπονδή. Χύνω τις πρώτες σταγόνες από το κρασί μου, είτε στο χώμα, είτε στη σαλάτα μου (μη λερώσω κανα χαλί). Θεός σιωπηλός μα όχι βαρύς. Και απέχων κατά κανόνα από τις ολύμπιες κατινιές. Τεχνίτης και καλλιτέχνης. Ο αυθεντικός καλλιτέχνης. Ο Αργοδουλευτής. Με αναπηρία, όπως όλοι του συναφιού του (οι ραψωδοί πχ ήσαν τυφλοί). Ο μόνος που κρεββάτωσε την Αθηνά. Και φυσικά, αυτός κρεββάτωνε και την θεά του Έρωτα. Μάλιστα, κατά μία εκδοχή, την έπλασε κι όλας. Ανένταχτος και αφανάτιστος. Υπέμενε που και πού την δύναση του Διός (αυτός τον κούτσανε) ή την αδίκηση από άλλους θεούς, αλλά είχε τον τρόπο να ανταποδώσει τα ίσα.
Δεν προκαλούσε, αλλά άμα ενοχλούταν πολύ απαντούσε πειστικά. Και οι τιμωρίες του δεν αφήναν μόνιμες βλάβες, όπως αυτές των άλλων θεών.
Τώρα λοιπόν, από ένα βορινό του εργαστήριο, εξηγήθη δύο αλμυρά και φυστικάτα φωνήεντα στην πιό σκοτεινή γωνιά του κόσμου, την Ευρώπη. Έτσι, διότι οι θνητοί εσηκώσαν τον αμανέ και τους πρέπει μια καλλιτεχνική προειδοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.